🎇 रंग कुणाकडे मागावे लागत नाहीत You don't have to ask for colors from anyone

पाऊस पडून गेला की आकाशात सुंदर इंद्रधनुष्य उमलतं;
त्याला पाहून मातीनं रुसावं का?
सगळे रंग आकाशात तसेच ठेवून आलास,
मला काय दिलंस म्हणून भांडावं का?

नाहीच भांडत ती,
मान्य करून टाकते की,
त्याचं रंगहीन होऊन आपल्याकडे येणं,
उगीच मनाला लावून घ्यायचं नाही,
त्या कोरडय़ा सुंदर रंगापेक्षा आपल्याला काय मिळालं हे पाहायचं?

तो भरभरून बरसतो तेव्हा रंगहीन असतो हे खरं;
पण तो तिला जगण्याची, उमलण्याची,
स्वत:तून रंग फुलवण्याची जादू देतो.
त्या जादूनं, काळ्या मातीतून किती रंग उमलतात,
आणि रंगच कशाला, किती गंध, किती आकार,
किती प्रकारचं जगणंही बहरतं!
क्षणभर उजळणा-या रंगापेक्षा
स्वत: अनेक रंगांत उमलण्याची जादू
म्हणून तर काळ्या मातीला किती युग झाली.

जगण्याचा तोल हा असा असतो,
कुणाला क्षणभराचे रंग मिळतात,
कुणाला सुंदर क्षण मिळतात,
कुणाकडे जग सहज मान उंचावून पाहतं,
तर कुणाला मिळतं फक्त जगण्याचं बीज.
त्यातून आपापलं फुलवायची जादू मात्र शिकून घ्यायची असते.
एकदा ती जादू आली की,
रंग कुणाकडे मागावे लागत नाहीत,
ते उमलत राहतात आणि बहरत राहतात.